အဲဒီတုန္းက မင္းဓမၼလမ္းေပၚက MCC ခန္းမ ဖြင့္ကာစ။ က်ေနာ့္ဘဝရဲ့ အမွတ္တရမွတ္တိုင္တစ္ခုပါပဲ။ ေန႔လည္ခင္းတစ္နာရီမွာစဆိုမယ့္ပြဲက ၁၂နာရီေလာက္ကတည္းက ခန္းမတစ္ခုလုံး ျပည့္သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ေသၿပီဆရာတို႔ ေကာင္မေလးႀကိဳက္တယ္ခိုက္တယ္ဆိုၿပီးတို႔ ထြက္ခါစေလာက္ကေပါ့။ အံမယ္ ပြဲကို ကမၻာေအးလမ္းတေလၽွာက္မွာ လမ္းကန႔္လန႔္ျဖတ္ Cross Banner ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာတာေနာ္။ ကိုေမာင္ေမာင္ေအးတို႔ရဲ့ Dream Boat အဖြဲ႕ စတင္ဖြဲ႕စည္းကာစ အခ်ိန္ေတြျဖစ္မွာေပါ့။ Stage ႀကီးကို ဦးေနမ်ိဳး(ေဆး) တို႔ ကိုေက်ာ္စိုး(ကိုမင္းခိုက္)တို႔ကပါ အားတက္သေရာ ဝိုင္းဝန္း စဥ္းစားတည္ေဆာက္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။MCC ကေန႔လည္ခင္းဆို အလင္းေပါက္ေတာ့ ပိတ္စအမည္းေရာင္ေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ကာခဲ့ရတာမွတ္မိတယ္။ အံမယ္ က်ေနာ္က လုပ္ခ်င္တာအကုန္လုပ္တာပဲ ။ စင္ကို ႏွစ္ဆင့္ေဆာက္ ၊ အေပၚထပ္မွာ အခန္းေလးေတြကန႔္ၿပီး ကေခ်သည္ေလးေတြထားမယ္ ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ စင္ေပၚမွာ ေလၽွာက္ေျပးဖို႔ ေျပးလမ္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ ။ မမို႔က စႏၵရားတီးမယ္ဆိုေတာ့ စႏၵရားကိုစင္ေပၚတြန္းထုတ္လာဖို႔ အသံဖမ္းဖို႔ တိုင္ေတြပတ္၊အခုလိုမ်ိဳးမွ မျပည့္စုံေသးတာေလ ေနာ့။ပြဲအဖြင့္ကို စင္ေရွ႕မွာ ပိတ္စအျဖဴအႀကီးႀကီးနဲ႔ ပိတ္ကာထားတာက စပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Spot Light အႀကီးတစ္လုံးနဲ႔ စင္ေနာက္ကေန ေျပာင္းျပန္ ျပန္ထိုးထားတယ္။ က်ေနာ္ရယ္ ေကာင္းျမတ္ရယ္ ငယ္ငယ္ရယ္ က်ေနာ္တို႔ ရဲသုံးေဖာ္က အဲဒီ မီးလုံးေရွ႕မွာရပ္ေန။အေရွ႕က ပိတ္ကားအျဖဴမွာ က်ေနာ္တို႔ အရိပ္ႀကီးေတြထင္ေန။ ဟမ္း .. ဒီေဂ်က အဖြင့္တီးလုံးစဖြင့္။ ပရိသတ္ေတြ အေသေအာ္ ။ က်ေနာ္လည္းရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္။ ၿပီးေတာ့မွ ႐ုပ္ရွင္ထဲက မင္းသားေတြ လူဆိုးစခန္းကို ဗုံးခြဲၿပီးရင္ ေလၽွာက္တဲ့ Slow Motion မ်ိဳးနဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေရွ႕ကိုေလၽွာက္။ မီးထိုးထားတဲ့ အရိပ္က တျဖည္းျဖည္းေသးလာ ။ပိတ္ကားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ အရာေပးထားတဲ့ ေနရာကေန ျဖဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔စင္ေရွ႕ကိုခုန္ထြက္ ။ ပရိသတ္ႀကီးလည္း ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေအာင္ ထခုန္ ။ က်ေနာ္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ၿပီးႏွုတ္ဆက္ေပါ့ေလဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္အဖြင့္သီခ်င္းကို မွတ္မိၾကတယ္မလား။ “ငါ ျပန္လာၿပီ အေရွ႕ကိုေရာက္ေနၿပီ ။ မင္းတို႔လက္ေတြ ေလထဲကို ေျမႇာက္ထားလိုက္” ဆိုတာ။ အဲ .. အဲဒီ သီခ်င္းနဲ႔ေပါ့။
” မဂၤလာပါ” က်ေနာ္ေအာ္ပါတယ္။ “အားလုံးလက္ေတြ ေလထဲကိုေျမႇာက္ထားလိုက္ ” ။ လက္ေတြအားလုံး ေလေပၚဝဲသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္းေျမႇာက္တယ္ ။ ေဘးမွာရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္လည္း ေျမႇာက္တယ္။ ငယ္ငယ္လည္းေျမႇာက္တယ္ ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တိုက္ပြဲကျပန္လာတဲ့ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို မာန္မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္က ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ လက္မေျမႇာက္ဘူးခင္ဗ်။ အဲဒီအစား က်ေနာ့္ကိုလက္ညႇိုးထိုးၿပီး စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ေနတာ။ က်ေနာ္ ေမးတခ်က္ဆတ္ၿပီး လက္ေျမႇာက္ဆိုတဲ့ အိုက္တင္လုပ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ မေျမႇာက္ဘူးဗ် ။ လက္ညႇိုးေတြ ဝိုင္းထိုးၿပီး စကားလွမ္းေျပာေနၾကတာ။
စင္ေပၚမွာဗ်ာ။ ဂီတသံက အက်ယ္ႀကီးကို ဘာမွမၾကားရဘူး။ က်ေနာ္လက္ေျမႇာက္ရက္သားပဲ အေရွ႕ကို ႏွစ္လွမ္းေလာက္တိုးလိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ဝိုင္းေအာ္ေနတာ ၾကားရတာ။” စိုင္းစိုင္း ေဘာင္းဘီဇစ္ျပဳတ္ေနတယ္” တဲ့ .. အီး …(အခု ဒီစာေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ နားရြက္ေအာက္ ပါးသိုင္းနားေလာက္မွာ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ အမေလး ရွက္လိုက္တာ အရပ္ကတို႔ရယ္)စင္ေပၚကအမွတ္တရ ” ေတြပါတဲ့ …ရယ္စရာေလးျဖစ္ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ့္ကိုအမွတ္တရရွိေနမယ့္ အျဖစ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္က်န္ေနခဲ့တာပါပဲ …
ပရိတ္သတ္တို႔မွာေရာ စိုင္းစိုင္းလို႔ ေမ့မရမယ့္ အတိတ္အမွတ္တရေတြရွိခဲ့ဖူးလား ?Source : myanmarload
No comments:
Post a Comment